Ποιος δεν έχει γυρίσει το κεφάλι του να δει τη σκηνή με το παιδάκι που κλαίει και χτυπιέται στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ για να του αγοράσει η μαμά του τη σοκολάτα που θέλει; Και ποιος δεν έχει κοντοσταθεί για να δει αν η μαμά τελικά θα ενδώσει και θα του αγοράσει αυτό που θέλει; Αυτή και πολλές παρόμοιες σκηνές που εκτυλίσσονται σε εστιατόρια, μαγαζιά, φιλικά σπίτια, την παιδική χαρά, το ίδιο το σπίτι του παιδιού περιγράφουν την εικόνα του κακομαθημένου παιδιού.
Το κακομαθημένο παιδί δεν είναι ένα παιδί που το αγαπούν όλοι πάρα πολύ και δεν του χαλάνε χατήρι, αλλά είναι ένας μικρός τύραννος, ένα απείθαρχο παιδί που ξέρει να χειρίζεται τους άλλους και με το οποίο συνήθως είναι δυσάρεστο να συνυπάρχει κανείς για πολύ.
Γράφει η Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Νευροψυχολόγος (greekpsychologypages.blogspot.gr)
Τα χαρακτηριστικά του κακομαθημένου παιδιού
Δεν ακολουθεί τους κανόνες, δε συμμορφώνεται με λογικές προτάσεις
Δεν αντιδρά στο 'μη', 'όχι', 'σταμάτα' ή άλλες εντολές
Διαμαρτύρεται για όλα
Επιμένει να γίνουν τα πράγματα όπως το ίδιο θέλει
Έχει άδικες ή υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους
Δε σέβεται τα δικαιώματα των άλλων
Προσπαθεί να ελέγχει τους άλλους
Νευριάζει εύκολα
Γκρινιάζει και έχει συχνά ξεσπάσματα θυμού
Διαρκώς διαμαρτύρεται ότι βαριέται
Γιατί τα παιδιά γίνονται κακομαθημένα;
Η βασική αιτία για την οποία ένα παιδί γίνεται κακομαθημένο σχετίζεται με το στυλ διαπαιδαγώγησής του από τους γονείς.
Οι υπερβολικά επιεικείς γονείς που τα επιτρέπουν όλα, δε βάζουν όρια, δεν θέτουν και δεν τηρούν συγκεκριμένους κανόνες (αλλά ακόμα κι αν βάλουν εκ των υστέρων, στην απόγνωσή τους, κάποιον κανόνα τον καταπατούν πολύ γρήγορα) και που υποχωρούν στη γκρίνια ή τα ξεσπάσματα θυμού του παιδιού τους, είναι αυτοί που με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν ένα κακομαθημένο παιδί.
Αν οι γονείς δίνουν από πολύ νωρίς μεγάλη δύναμη στο παιδί και του μαθαίνουν να επικεντρώνεται στον εαυτό του, ευνοώντας την ανάπτυξη του εγωισμού, ενώ παράλληλα δεν του μαθαίνουν να λειτουργεί συνεργατικά και σε ένα ορισμένο πλαίσιο κανόνων που λαμβάνουν υπόψιν τους και τις ανάγκες των άλλων, το παιδί γίνεται κακομαθημένο.
Η συμπεριφορά του κακομαθημένου παιδιού έχει αρνητικές συνέπειες μόνο στους γύρω του ή και στον εαυτό του;
Πέρα από το γεγονός ότι η συμπεριφορά του κακομαθημένου παιδιού επηρεάζει αρνητικά τους γύρω του, μικρούς και μεγάλους, έχει και αρνητικές συνέπειες για το ίδιο το παιδί.
Το κακομαθημένο παιδί μαθαίνει να βασίζεται πάντα στους άλλους για την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών του, με αποτέλεσμα να μη μπαίνει ποτέ στον κόπο να προσπαθήσει μόνο του. Με αυτό τον τρόπο όμως δεν αποκτά αυτοπεποίθηση και δε μαθαίνει να βασίζεται στις δυνάμεις του.
Ακόμα, το κακομαθημένο παιδί είναι διαρκώς σε κατάσταση εκνευρισμού, διότι μονίμως προσπαθεί να πετύχει κάτι περισσότερο και ξοδεύει πολύ χρόνο προκειμένου να βρει τον δυσλειτουργικό τρόπο να το καταφέρει.
Το πολύ κλάμα, τα μούτρα, η γκρίνια και τα ξεσπάσματα που χρησιμοποιεί ως τρόπους για να πετύχει το στόχο του παγιώνονται και μέσα του και αρχίζει να 'βλέπει' τον εαυτό του μέσα από αυτά τα επίκτητα χαρακτηριστικά.
Η κοινωνική ζωή του κακομαθημένου παιδιού επίσης υποφέρει, μια που τα άλλα παιδιά δεν έχουν υπομονή μαζί του και τη διάθεση να του κάνουν μονίμως από τα χατήρια. Με αυτό τον τρόπο το κακομαθημένο παιδί όχι μόνο απομονώνεται από τους συνομήλικους, αλλά χάνει μια σημαντική ευκαιρία να εξασκήσει τις κοινωνικές του ικανότητες στην ώρα τους, κάτι που θα φανεί και αργότερα στη ζωή του, όταν θα έχει διαπροσωπικές δυσκολίες ως έφηβος κι ενήλικας.
Η πορεία της συμπεριφοράς του κακομαθημένου παιδιού
Αν δε γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, όταν θα φτάσει στη σχολική ηλικία το παιδί αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπο με δυσκολίες που οφείλονται στην κακομαθημένη συμπεριφορά του
Τα κακομαθημένα παιδιά συνήθως είναι αγενή, εγωιστές και αυταρχικά. Τα άλλα παιδιά δε συμπαθούν και δε θέλουν να παίξουν με ένα κακομαθημένο παιδί που δεν ξέρει να συνεργάζεται, τα θέλει όλα δικά του και θυμώνει αν δε γίνει το δικό του.
Αλλά και οι ενήλικες δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τα κακομαθημένα παιδιά για τους ίδιους λόγους και επιπλέον γιατί έχουν υπερβολικές απαιτήσεις. Ακόμα και οι γονείς φτάνουν σε σημείο να έχουν δυσκολία να αποδεχτούν τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα του παιδιού τους.
Επειδή ακριβώς έχουν δυσκολία στις κοινωνικές σχέσεις με τα άλλα παιδιά κι ενήλικες, τα κακομαθημένα παιδιά σύντομα γίνονται δυσαρεστημένα. Συχνά δείχνουν μειωμένη διάθεση και κίνητρα για μάθηση και τα παρατάνε όλα εύκολα.
Στην εφηβεία είναι πιθανό να πειραματιστούν με τσιγάρα, αλκοόλ και ναρκωτικά. Γενικότερα, κακομαθαίνοντας ένα παιδί οι γονείς δεν το προετοιμάζουν για τις απαιτήσεις του πραγματικού κόσμου εκτός σπιτιού.
Πώς να μην... κακομάθετε το παιδί σας
Βάλτε όρια και κανόνες ανάλογα με την ηλικία του.
Μην αισθάνεστε ενοχές κάνοντας κάτι τέτοιο.
Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά επιζητούν σταθερότητα από τους γονείς τους και συχνά τους τεστάρουν για να διαπιστώσουν αν οι γονείς πράγματι τηρούν αυτά που λένε. Κάτι τέτοιο δημιουργεί αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας στο παιδί.
Δείξτε αγάπη, αλλά σταθερότητα και συνέπεια στις αποφάσεις σας (που θα πρέπει να είναι πάντα λογικές).
Οι απαγορεύσεις είναι απαραίτητες από μικρή ηλικία, διότι τα παιδιά αρχικά χρειάζονται τα εξωτερικά 'όχι' και 'μη', μέχρι να μάθουν στον αυτοέλεγχο και την αυτοπειθαρχία.
Η συνεργασία του παιδιού με τους γονείς στο θέμα των βασικών κανόνων θα πρέπει ν' αρχίσει ήδη από την προσχολική ηλικία (έτσι το παιδί δεν θα έχει δυσάρεστες εκπλήξεις όταν ξεκινήσει το σχολείο).
Μερικές αποφάσεις/κανόνες των ενηλίκων δεν επιδέχονται διαπραγματεύσεις (πχ το παιδί θα πρέπει να κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου στο ειδικό καρεκλάκι ή με ζώνη ασφαλείας).
Άλλες φορές, πάλι, καλό είναι να έχει το παιδί τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε δυο πράγματα τα οποία οι γονείς ήδη εγκρίνουν (πχ τι είδους πρωινό να φάει, δημητριακά ή φρυγανιές με μέλι, ή να φορέσει το μπλε ή το καφέ παντελόνι).
Διακρίνετε ανάμεσα στις ανάγκες κι επιθυμίες του παιδιού: οι ανάγκες συμπεριλαμβάνουν την ανακούφιση από το αίσθημα της πείνας, της δίψας, του πόνου και του φόβου και οι γονείς θα πρέπει ν' ανταποκρίνονται άμεσα σε αυτές, ειδικά όταν συνοδεύονται από κλάμα.
Όταν το παιδί κλαίει γι' άλλο λόγο συνήθως πρόκειται για επιθυμίες και δεν είναι κάτι σοβαρό. Το κλάμα είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην αλλαγή και την απογοήτευση. Όταν το παιδί κλαίει την ώρα που έχει κι ένα ξέσπασμα θυμού θα πρέπει να το αγνοήσετε. Δείξτε κατανόηση για τα συναισθήματά του (καταλαβαίνω ότι νευρίασες) αλλά μην ενδώσετε να του κάνετε κάποιο παράλογο χατήρι.
Αντιδράστε στο έξτρα κλάμα του παιδιού σας όταν επιμένετε στους βασικούς κανόνες δίνοντας στο παιδί σας περισσότερη αγκαλιά, προσοχή και ποιοτικό χρόνο όταν δεν κλαίει.
Μην επιτρέπετε στα ξεσπάσματα θυμού να λειτουργήσουν (πχ ουρλιαχτά, κλάματα, χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα, κράτημα αναπνοής, κλπ.), ενδίδοντας στις απαιτήσεις του παιδιού, απλά αγνοήστέ το.
Μάθετε στο παιδί σας να αντιμετωπίζει τη βαριεστημάρα του και να μάθει να ευχαριστιέται και με τον εαυτό του (εσείς προσφέρετε παιχνίδια, χαρτιά, μπογιές και το παιδί πρέπει να τα απασχοληθεί κάποια στιγμή μόνο του).
Μάθετε στο παιδί σας να έχει υπομονή και να περιμένει.
Μην υπερπροστατεύετε το παιδί σας από τις καθημερινές μικροδυσκολίες, επιτρέψτε του να τις χειριστεί (στην αρχή με τη βοήθειά σας), ώστε να μάθει στη συνέχεια ότι μπορεί να ανταπεξέρχεται και μόνο του.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΓΕΝΗ;
Η προσωπική άποψη μιας προβληματισμένης μαμάς, που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.
Χρύσα Οικονομοπούλου
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΓΕΝΗ;
Η προσωπική άποψη μιας προβληματισμένης μαμάς, που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.
Χρύσα Οικονομοπούλου
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΓΕΝΗ;
Η προσωπική άποψη μιας προβληματισμένης μαμάς, που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.
Χρύσα Οικονομοπούλου
Δημοσίευση:
Πρώτη φορά μετά από χρόνια η μητρότητα είναι θέμα που πουλάει τόσο πολύ, πρώτη φορά το lifestyle αγκαλιάζει το babyboom με τόση στοργή, πρώτη φορά προωθείται τόσο από όλα τα υπάρχοντα μέσα η ενασχόληση με τα παιδιά μας: τότε γιατί τα παιδιά είναι τόσο αγενή;
Aπό την Χρύσα Οικονομοπούλου*
Είναι καταιγιστική η αγάπη που νιώθεις όταν έχεις ένα παιδί. Έχει ξαναγραφτεί από κόσμο και κοσμάκη, και είναι αλήθεια – φαντάσου έναν μεγάλο έρωτα αλλά χωρίς ικμάδα εγωισμού, έναν άνθρωπο δίπλα σου που του δικαιολογείς όλες τις (μικρές, στην αρχή) αδυναμίες, που τον βρίσκεις όμορφο και χαρισματικό ακόμα και όταν προσπαθείς ειλικρινά να κρατηθείς αντικειμενικός, ακόμα, μερικές φορές, και όταν οι φίλοι σου σού λένε πως είναι μαλάκας. Φαντάσου, δηλαδή, τον 20something έρωτα, τον έντονο, χωρίς το επίπονο δράμα. Και να μην έχεις παιδί, μπορείς να καταλάβεις λίγο πως είναι σαν την περίοδο εκείνη του γκομενικού που είστε στα μέλια: θέλεις να του πάρεις το καλύτερο δώρο, να τον πας στο καλύτερο εστιατόριο, να γιορτάσετε μαζί τα πιο αξέχαστα γενέθλια, να τον τριγυρίσεις στις καλύτερες βόλτες. Τώρα όλα αυτά πολλαπλασίασέ τα επί εκατό. Μόνο που, στην περίπτωση του παιδιού, έχεις και μια «μικροϋποχρέωση»: για αυτόν τον άνθρωπο είσαι υπεύθυνος, και καλό θα ήταν να τον κάνεις λίγο συμπαθητικό.
Η γονεϊκή πλευρά της ζωής από τότε που έκανα μωρό, με αφορούσε όσο και πριν: σχεδόν καθόλου. Δεν μπαίνω σε blog για μάνες (η τάση αυτή εξαντλήθηκε στην εγκυμοσύνη, όπου λόγω φόβου είχα διαβάσει διάφορα - τα οποία δεκαπλασίασαν, φυσικά, όπως σχεδόν ό,τι ιατρικό διαβάζεις online, τον φόβο), δεν έσκισα τα ρούχα μου για τον θηλασμό, δεν ψάχνω εξονυχιστικά δραστηριότητες για παιδιά, δεν ασχολήθηκα έναν μήνα πριν για να οργανώσω ένα πολύ γαμάτο παιδικό πάρτυ (μπήκα στον πειρασμό, φυσικά, αλλά με προσγείωσε ο σύζυγος με τρόπο απότομο), και δεν έχω παραγγείλει ΠΟΤΕ κανένα ρούχο για το παιδί μου από το internet - ειδικά όταν έχω δύο χρόνια και βάλε να παραγγείλω για εμένα. Η ανικανότητα να νοιαστώ πολύ για οτιδήποτε τέτοιο με είχε κάνει μερικές φορές να νιώθω άσχημα, μήπως ρε παιδί μου δεν είμαι σωστή μάνα – το έξω από κάθε λογική, υστερικά γιγαντωμένο, και στην Ελλάδα, lifestyle μητρότητας έχει έναν τρόπο ύπουλο να επιβραβεύει την καλή μάνα και να κατατάσσει μερικές άλλες στις αδιάφορες, πάντα στο φιλικό, στο όμορφο. Στιγμιαίο μπέρδεμα παιδιά, και συγγνώμη για τις ενοχές εαυτούλη μου: για «καλή μάνα» πατήστε «να κάνει ένα παιδί λίγο καλύτερο από τον μέσο άνθρωπο τριγύρω».
Στο Παρίσι είδα ένα παιδάκι δύο, δυόμιση χρόνων, να κάθεται με τους γονείς του στο τραπέζι εστιατορίου και να τρώει. Όταν βαρέθηκε, κατέβηκε, και άρχισε να τριγυρίζει χωρίς φωνές, ανάμεσα στα τραπέζια χαμογελώντας και πιάνοντας κουβέντα με τους θαμώνες – εννοείται δεν ενοχλούσε κανέναν. Στο σπίτι μιας φίλης με ελάχιστα παιχνίδια, το παιδί πήρε ένα κουτί που βρήκε πίσω από μία γωνία, και το έσπρωχνε, κάνοντας βββββουμ. «Μήπως να πάρουμε ένα αυτοκινητάκι ρε γαμώτο;» της είπα. «Μην είσαι χαζή, αν είχαμε αυτοκινητάκι, τώρα δεν θα φανταζόταν ότι μπορεί να κάνει ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΤΙ αυτοκίνητο!». Σε ένα τραπέζι, τις προάλλες, ένα ευδιάθετο αγοράκι έπινε νερό από το γυάλινο ποτήρι του, τσουγκρίζοντας με τους γονείς του, οι οποίοι δεν απομακρύνθηκαν καν από τις θέσεις τους για να τσεκάρουν τι κάνει όταν αλωνίζει: ήξεραν ότι δεν θα γίνει πρόβλημα κάποιου άλλου, ή ότι θα σηκώνονταν να το μαζέψουν τη στιγμή που γινόταν.
Δεν ακούγονται ωραία; Αχ, ακούγονται, ναι - και πρόκειται για εξαιρέσεις: τα παιδιά που βλέπεις συνήθως είναι αυτά που ουρλιάζουν με την ανοχή γονιών και παππούδων (η μάνα μου ακόμα χρησιμοποιεί το εξωφρενικό επιχείρημα «ε, παιδί είναι» για ΤΑ ΠΑΝΤΑ που έχουν να κάνουν με πράγματα που το μοναδικό εγγόνι της δεν κάνει σωστά), που δεν αφήνουν τα άλλα παιδάκια να αγγίξουν με τα παιχνίδια τους ή που τα χτυπάνε έτσι λιγουλάκι στην παιδική χαρά («ε, να παίξουν θέλει!») και που δεν μπορούν να σταθούν σε ένα μικρό καθημερινό δρωμενάκι που δεν εμπεριέχει παιχνίδι και τρέξιμο, έναν καφέ με φίλους των γονιών, ας πούμε, ή μια απλή μικροαστική επίσκεψη («ε μωρέ, είναι δύο στο σπίτι και έχουν συνηθίσει στο παιχνίδι όλη μέρα, καταλαβαίνεις»). Τις προάλλες, πήγα σε έναν baby friendly χώρο από αυτούς με τις μοντέρνες μάνες, όπου υπήρχε ένα τεράστιο φουσκωτό παιχνίδι και 98683687652389 παιδιά που ήθελαν να μπουν, τα οποία έπρεπε να περιμένουν σε μια ουρά. Ε λοιπόν, ούτε μισή μάνα δεν ασχολήθηκε με τον καημένο υπάλληλο που έπρεπε να τηρήσει την προτεραιότητα και να κουλαντρίσει το χάος: «μικρά είναι, πώς να τα βάλουμε από τώρα να μάθουν από ουρές». Έλα ντε. Πώς.
Η μέση ελληνίδα μαμά μεγαλώνει μικρούς αγενείς ανθρώπους, που μεγαλώνοντας θα γίνουν οι μεγάλοι αγενείς άνθρωποι που έχουμε συνηθίσει: Αυτοί που φτιάχνουν την ουρά-πυραμίδα (ένας μπροστά-εκατό μπούγιο πίσω), που στην Ελλάδα έχει κατά κράτος νικήσει την ουρά-ίσια γραμμή και εκείνοι που βγαίνουν ωρυόμενοι από το αμάξι στο φανάρι, για μια λάθος προσπέραση, έχουν έτοιμους τους διαδόχους τους. Οι επόμενοι που θα κουνήσουν το κεφάλι απαξιωτικά στη γυναίκα συνάδελφο, είναι ήδη εδώ: στα πέντε τους χρόνια σπρώχνουν το συνομήλικο ή μικρότερο κορίτσι αξιοποιώντας τη σωματική τους υπεροχή. Οι, πανταχού παρόντες, ανίκανοι να τελειώσουν μια συζήτηση ανταλλάσσοντας επιχειρήματα, χωρίς να καταφύγουν σε φωνές, δεν είναι και τόσο μακριά: οι περισσότεροι από τους γονείς τους, εμείς, είμαστε και οι ίδιοι κάπως έτσι. Μπορεί γιατί κάποια μάνα, καλά ναι, όχι η δική μας, άλλη, κάποια στιγμή, εκεί, όταν ήμασταν τριών ή τεσσάρων ή δύο, είπε «δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ακούει κανέναν» και αναστέναξε βαθιά. Θα στο πω όπως θέλουν να στο πουν όλοι, αλλά κωλώνουν, μπορεί και επειδή δεν έχουν παιδιά και ο κόσμος είναι έτοιμος να τους φάει αν το εκστομίσουν: βρες κάτι να κάνεις – κάτι που σίγουρα δεν είναι babyswimming, αμέτρητα καλαίσθητα παιχνίδια, καπκέικς και κουκλίστικα πάρτυ. Γιατί αυτά είναι ένας ευχάριστος, και ο λιγότερο δύσκολος, τρόπος να ασχολείται κανείς με το παιδί του, αλλά και ο πιο άχρηστος για εμάς τους υπόλοιπους.
Ενδιαφέρον είναι, δεν λέω, αυτό το πεδίο στο οποίο ανταγωνίζονται οι μαμάδες μεταξύ τους τελευταία, αυτό που έχει να κάνει με την εισαγωγή της αισθητικής στην ανατροφή. Όμως, όλα αυτά γίνονται κυρίως για τους ενήλικες, ας το δεχτούμε – γιατί του παιδιού σκασίλα του οι προσκλήσεις/έργα τέχνης της τυπογραφίας, τα παιχνίδια που γεμίζουν το σαλόνι (βαριέται πανεύκολα, έτσι και αλλιώς) και τα fancy πάρτυ γενεθλίων για τον ένα του χρόνο. Ας γίνει πρώτα ένα πλάσμα που δεν θα είναι ενοχλητικό. Και, κατακλείδα απαραίτητη, αυτά τα λέω πρώτα για να τα ακούω εγώ, επιρρεπές θύμα του λάιφστάιλ.
**H Χρύσα Οικονομοπούλου είναι μαμά, δημοσιογράφος, ένα από τα πιο δραστήρια και δημιουργικά άτομα της πόλης και ο ιθύνων νους πίσω από το fashionism.gr, ένα micro-site, όπως προτιμά να το αποκαλεί, που αγαπά την μόδα και εδώ και χρόνια έχει γίνει η μικρή, υπέροχη, καθημερινή μας συνήθεια. Η Χρύσα όμως δεν είναι άγνωστη στο Queen.gr. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο της κείμενο ως guest Queen, γύρω από την μόδα, την μητρότητα και την καριέρα.
Για περισσότερη δόση Χρύσας Οικονομοπούλου (γιατί σίγουρα θα χρειαστείτε) κλικ εδώ:
Είστε βέβαιη ότι έχετε διδάξει το παιδί σας τρόπους καλής συμπεριφοράς και πώς να συμπεριφέρεται σωστά σε κόσμο; Γιατί μπορεί ξαφνικά και ενώ βρίσκεστε εκτός σπιτιού, το παιδί χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία, με την αθωότητα αλλά και με την αδιακρισία που έχουν τα παιδιά, να ξεσπάσει σε κάποιον λέγοντας ή δείχνοντας κάτι που εμείς οι μεγάλοι θα ντρεπόμασταν να πούμε ή να δείξουμε.
Δεν χρειάζεται όμως να έρθετε σε δύσκολη θέση. Όλοι έχουμε περάσει από αυτή την ηλικία και όλοι έχουμε γίνει αποδέκτες έντονης παρατήρησης, ακόμα και οργής σε πολλές περιπτώσεις, από τους γονείς μας, λόγω της αθωότητας που είχαμε αλλά και της αδεξιότητάς μας να αφομοιώσουμε σαν παιδιά τα μαθήματα ευγένειας και καλής συμπεριφοράς στους γύρω μας.
Πολλές φορές στην προσπάθειά μας να τα αφομοιώσουν τα παιδιά, τα πράγματα μπορεί να μπερδευτούν, όμως ένα πράγμα πρέπει να έχετε κατά νου. Το παιδί σας, δεν τα κάνει επίτηδες!
Όσο και αν νιώσετε αμήχανα, θυμώνοντας με το παιδί σας, περνάτε λάθος μηνύματα τα οποία είναι σίγουρο ότι θα το μπερδέψουν περισσότερο. Να θυμάστε πάντα ότι απευθύνεστε σε μικρό παιδί το οποίο είναι σε διαφορετικό στάδιο μάθησης και αφομοίωσης τρόπων συμπεριφοράς από έναν ενήλικο... Λέγοντας μια ορθή κοφτή συγνώμη, για να καλύψετε το λάθος του παιδιού, μπορεί να τα καταφέρετε, μπορεί και όχι, όμως πηγαίνοντάς το παραπέρα, θα βιώσετε άσχημες συνέπειες σε ό,τι αφορά την αντίδραση του παιδιού. Η ευγένεια ως μέσο κοινωνικής αλληλεπίδρασης, είναι δύσκολη –αν και εφικτή- από έναν ενήλικο, πόσω μάλλον από ένα μικρό παιδί. Δεν είστε η πρώτη που θα αντιμετωπίσετε ένα από αυτά τα κοινωνικά στραβοπατήματα κατά τη διάρκεια του μεγαλώματος ενός παιδιού και σίγουρα δεν θα είστε η τελευταία. Ασφαλώς, θα υπάρξουν κάποιοι που δεν είναι τόσο καλοί και ανεκτικοί με αυτό, αλλά αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν καλά να θυμούνται τη δική τους παιδική ηλικία και να μη τα βάζουν με την αθωότητα ενός παιδιού που ακόμα δεν γνωρίζει τα πάντα για τους τρόπους καλής συμπεριφοράς!
